Stop Pesten !! 

Als kind werd ik mishandeld door mijn Biologische " vader " vanaf ongeveer mijn vierde tot mijn twaalfde. Dat ging met schelden, slaan, slaan met een riem en of een stok, soms een " stompje " in me buik, werd soms opgesloten in een hokje (1 bij 1 meter) onder de trap.

In een weekend moest me moeder op kamp met haar werk, en toen ze weg was moest ik meteen naar me slaap kamer van hem, en kwam binnen stormen en begon te schelden en te slaan en ging weer weg.

Ik als kind snapte er niets van, ik durfde niet thuis te zijn/blijven, dus liep ik weg en ging bij een vriend langs die ik wel kon vertrouwen en waar ik de meeste tijd ook door bracht. Want als die biologische "vader" dronken was (hij was alcohollist) werd hij agressief en begon te slaan etc. Al was hij ook zo zonder drank....

Maar dat weekend kon ik 's nachts niet bij die vriend blijven, en ben ik naar een parkje gegaan waar ik en me ma altijd onze hond gingen uitlaten, en ben ik daar op een bankje gaan slapen (was toen rond de 8 a 9 jaar).

Ik zat ook op school en durfde eigenlijk niet naar school omdat ik alleen met de stadsbus moest, en alle kinderen vond ik eng in die periode en werd toen al lichtelijk gepest. Ik werd naar de bushalte gebracht door me moeder, en ik ging altijd standaard bij de bus chauffeur staan in die 20 minuten busreis. Ook dat was niet fijn omdat schoolgenoten erin zaten die het toen op mij gemunt hadden. Op school was ik altijd een eenling, werd ook buitengesloten. Dus voelde me op school net zo thuis als dat ik me thuis, thuis voelde.

Op mijn twaalfde gingen ik en me moeder weg bij hem en verhuisden we naar een andere omgeving waar we onze familie hebben, en moest dus naar een school. Die hadden we snel gevonden in Beverwijk via de directeur van me eerste school in Rotterdam, dat werd VSO onderwijs.

Kwam daar voor het eerst in de klas, die al was gestart omdat ik ervoor een gesprek had met het "hoofd".

Ik werd genegeerd en sommige keken met een vieze blik naar me, net als die leraar op dat moment van binnenkomst, maar die keek altijd zo zuur.

Begin periode ging redelijk goed en leek opgenomen te worden binnen me klas. Maar al gauw sloeg het om en begonnen ze vervelend te doen, maar ik trok me er weinig van aan. En dat voelden ze, want toen begon het testen met wat ik zou accepteren enz.. Omdat ik al veel mee gemaakt heb, kon ik niet echt voor mezelf opkomen en wist ook niet hoe ik me moest opstellen. Voor mij was alles nieuw.

In de pauze leerde ik een meisje kennen van een andere klas die me kennelijk wel goed aanvoelde, en daar trok ik bijna altijd mee op. Later werd dat een klein groepje van meiden waar ik mee optrok. Ik kon duidelijk die tijd beter opschieten met meiden dan met jongens, wat nog steeds zo is btw.

En toen ging ik naar de Clusius College in Castricum. Een paar maanden ging het goed en vond ik het een leuke school en kon goed mee komen met het niveau, en de lessen vond ik ook leuk om te doen.

Maar toen begon het pesten wéér. Eerst begonnen ze met uitschelden en daarna met schoppen en slaan wat steeds erger werd, en ik me steeds rotter begon te voelen..

Ook kon ik niet veilig van en naar school fietsen, want een stel meiden fietsten mij achterna, en schopten en sloegen mij van mijn fiets af. Elke keer was ook mijn licht kapot die ze er af trapte en moest mijn Opa de fiets weer maken. Daar bleef het niet bij want die meiden die mij "pesten" achtervolgen mij ook toen ik met mijn moeder in een winkel was, daar begonnen ze mij kei hard uit te schelden. Ze achtervolgden ons zelfs over de markt en naar ons huis waar ze ook me uitprobeerden met een schop te geven en waar het schelden steeds erger werd, en NIEMAND op straat die het zagen deden iets of zeiden er iets van. Wat voelde ik me onveilig, dus snel naar huis!

Thuis bonkten ze hard op de ramen en dreigden en scholden, en ik zat bang op de bank en durfde eigenlijk niet meer naar buiten en voelde me heel erg opgesloten..

Mijn moeder ging regelmatig naar school voor gesprekken en om me te ondersteunen, al voelde ik me zelfs dan niet eens veilig. 

Op een gegeven moment stond ik in een hoek op de gang omdat het pauze was, en werd er in het niets kei hard in me rug / zij geschopt, en ik werd duizelig / misselijk en werd zwart voor me ogen. Toen ik weer bij kwam ( en niemand me hielp ), ging ik naar huis zonder de rest van me lessen af te maken. Ik ging huilend naar huis. Er waren wel klasgenoten waar ik goed mee op kon schieten, maar die deden niets om mij te helpen, net als de leraren die weinig energie er in wilden steken.

Ik werd ook geregeld de klas uit gestuurd omdat ik zou hebben uitgedaagd, en zat dan huilend op de gang omdat ik niet begreep wat ik fout had gedaan. Ook kwam ik erachter dat mijn wiskunde leraar sommen had fout gerekend die niet eens fout waren. Later had ik en me moeder en me mentor hem daarop aangesproken, en hij kon niet anders dan toegeven. Expres of pesterij? Ik durf het niet met zekerheid te zeggen, ik kan alleen raden en uitgaan van mijn gevoel op dat moment. Maar nu nog zet ik er mijn vraagtekens bij. Maar van een leerkracht zou je zoiets niet verwachten, want leren was belangrijker dan pesten blijkbaar?! Want daar draait het allemaal om namelijk, dat de school goed scored.

Ik maakte me nog druk of me moeder niet boos zou zijn door mijn thuiskomst, omdat ik zo onzeker werd door alles met wat die pestkoppen zeiden en deden. 

 Toen het bijna grote vakantie was hebben ze weer een andere school voor mij gezocht omdat het niet meer te doen was. Met nog aantal weken te gaan, vroeg de meester/mentor zelfs aan mijn moeder of ze mij eerder van school wilde halen de rest van het school jaar, want zij wisten ook niet meer hoe ze het pesten moesten stoppen (zonder al teveel energie er in gestoken te hebben). 

SCHANDE..!!!

Uiteindelijk naar de politie gegaan om het aan te geven wat er aan de hand was en voorgeschiedenis waarna de politie besloot die pestkoppen uit te nodigen op het Bureau voor een stevig gesprek. De beste agent had met ze afgesproken dat als hij weer een melding zou krijgen, hij ze opnieuw zou gaan uitnodigen. Toen had ik verder weinig last van ze, op een paar keer na als ze voorbij fietsten en begonnen te schelden met allemaal dingen en met mijn naam erbij.

Maar buitenspelen ging ook niet omdat een paar kinderen in mijn buurt mij ook moesten hebben. Ik kon alleen maar van de galerij af naar kinderen kijken die buiten speelden. Ik ging wel eens naar buiten, maar jongens die ouder waren in de flat voelden aan dat ik zwak was, dus was ik de lul. Ook door hen werd ik geslagen, ik moest na schooltijd ook altijd via steegjes fietsen om veilig thuis te komen. En zat ik vaak buiten school weken of maanden binnen.

Toen hadden ze een MLK-school in IJmuiden voor mij gevonden. Daar ging ik na de grote vakantie heen, omdat het daar rustiger zou zijn. Weer ging het de eerste paar maanden goed en toen begon alles weer opnieuw. 

In begin wat geduw en schelden, later ook weer met schoppen en slaan.

Na schooltijd moest ik wachten bij de bushalte waar ook schoolgenoten moesten wachten, en werd in bosjes geduwd, geschopt waardoor ik blauwe plekken kreeg, en schelden was dan het minst ergste wat er gebeurde op dat moment. Ook bij de gymlessen was het raak, vooral in de kleedkamer, waar bijvoorbeeld 1x mijn fietssleutel gestolen was, dus kon niet naar huis en moest weer wat verzinnen.

Zoveel nare dingen om iemand op een gemene manier te pakken, al was ik wel wat gewend toen inmiddels.... Helaas.

Na het gymmen ging ik al na aantal lessen snel weg zodat ik zo kort mogelijk daar aanwezig was, ook omdat er geen leraar was die het in de gaten hield. De meester en mijn moeder spraken af dat mijn moeder een tijdje op school kwam als steun, als ik op school aanwezig was.. Zij zat in de lerarenkamer, zodat ik daar een veilige plek had als het mij teveel werd. Later werd dat afgebouwd.

Maar in de (ochtend) bus naar en van school was en bleef ik ook niet veilig. Daar zat een jongen in die bij mij in de buurt woonde, hij moest mij ook hebben en daarom ging ik bij de chauffeur staan en hoopte dat die jongen mij niets meer zou doen, wat vroeger wel werkte.

Dit was voor mij ook heel erg en mijn moeder en de school vonden het beter als ik naar een andere school zou gaan.  

WEER EEN ANDERE SCHOOL VERDOMME....!! 

 Ik kreeg steeds minder zin in het leven, maar toch weer opnieuw kijken wat het zou worden met mijn angsten die ik daarvoor had. En voor moeders was het ook een zware tijd, waar ik haar dankbaar voor was dat ze dit allemaal voor me wilde doen.

Dus een andere school. Nu naar een ZMLK-school dit keer, omdat ik vertrouwen kwijt raakten in mensen zou deze school het beste zijn voor me. Dat was een geweldige school kwam ik snel genoeg achter.

De meester vroeg na een paar weken waarom ik deze school leuk vond, "omdat ik beter kon leren dan de andere kinderen zei ik", in de hoop dat ik mocht blijven. Toen vertelde ik mijn verhaal en zei dat ik mij hier veilig voelde, en de tranen die ik normaal niet makkelijk laat zien, kwam die keer wel. Het voelde meteen goed en had meteen een klik met die leraar.

"Je mag hier blijven", zei hij en ik heb er een heerlijke tijd gehad. Ging met plezier naar school, ben met super veel plezier op kamp met ze geweest, en zal die tijd nooit vergeten. Die andere tijden wil ik wel vergeten, maar het zal je altijd bijblijven, en heb er dagelijks nog last van.

Laatst heb ik één van mijn pestkoppen (de grootste was Desiree)  een bericht gestuurd op Facebook met de vraag waarom ze mij moesten hebben. Maar na een paar dagen zag ik dat ze mijn bericht had gelezen en ook mij meteen heeft geblokt. (De Lafaard!) Super frustrerend en kan me daar erg boos om maken, dat Pesters jaren later de ballen niet hebben om hun daden te verantwoorden!

Maar door dit verleden ben ik wel in gaan zien dat bijna niemand te vertrouwen is in mijn beleving. Er zijn een paar mensen die ik echt als Vriend kan benoemen, die ik nu al jaren ken en weet wat ik aan ze heb. Want vertrouwen in mensen is nog een zwak bestaan in mijn leven, maar misschien veranderd dat ooit nog.

Al zullen de littekens nooit verdwijnen, en daarom MOET pesten STOPPEN.

Ik heb vele momenten gehad dat ik een einde aan me leven wilde maken in die tijden ( groots deel van mijn leven), omdat ik me niet thuis voelde in deze maatschappij. En soms heb ik dat gevoel nog steeds als ik teleurgesteld word in mensen. En zo zijn er vele anderen, wat vaak in het nieuws  is geweest afgelopen jaren.

Wat mensen soms nog vergeten helaas, is dat nog dagelijks velen zijn die liever voor de trein springen of van een flatgebouw.

Ik denk wel eens: misschien had ik in mijn tijd zelfmoord moeten plegen met een briefje erbij : 

" Ik word gepest, ik kan het niet meer aan. Ma bedankt voor alles wat je hebt gedaan. Ligt niet aan jou, maar aan die Pesters. Die nooit gestraft zullen worden maar wel mijn leven wisten te verwoesten" .

Dan was pesten veel eerder onder de aandacht geweest misschien,  helaas dat het jaren heeft moeten duren voordat er echt iets wordt ondernomen. De slachtoffers zijn de grootste helden en overwinnaars.

Ik hoop dat Pesters er achter komen als ze volwassen zijn in hun hoofd, wat ze aangericht hebben. Maar ik heb gezien dat dat soort mensen laf , naïef en achterbaks zijn die alleen aan hun zelf willen denken.

Ik hoop dat iedereen die de dupe is van pesten hier wat aan heeft, zo ook de ouders.

Respect voor slachtoffers !

Greetz,

Michel Peen 

Verhaal staat in het boek :  

 Te Koop via Bol.com :

( Klik op afbeelding )

Neem ook een kijkje op de volgende site :

( Klik op afbeelding )